سراج روزنامه صبح ایران

یادداشت محسن عبدالله زاده: هوش مصنوعی، گامی در مسیر توحید

هوش مصنوعی همانطور که برای جوامع مادی، نوعی تهدید شغلی حساب می شود؛ برای جوامع توحیدی یک فرصت است.
هوش مصنوعی با زبان بی زبانی به انسان می گوید: من هرکاری جز بندگی و عبودیت از روی قصد و اراده را انجام می دهم و این تو هستی ای انسان که بایستی به وظیفه اصلی ات یعنی همان بندگی بپردازی.
به بیان دیگر، ابر و باد و... در کارند، تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری.
با توسعه نقش هوش مصنوعی در ابعاد مختلف زندگی بشر، خیلی از کارهایی که تمام فکر و ذهن انسان را مشغول خود کرده بود، خیلی کامل و بهتر، انجام می دهد و فکر انسان از آن راحت و دست انسان از اجرایش خلاصی می یابد.
حال اگر انسان کمی با خود خلوت کند و بیاندیشد، متوجه می شود؛ وجودش شریف و گرانبهاتر از آنی است که مشغول کارهایی شود که ربات ها، سخت افزار و نرم افزارها توانایی انجامش را دارند.
لذا بایستی سراغ کاری برود که هیچ چیزی جز او توان انجامش را ندارد و اصلا تنها انسان را برای آن کار آفریده اند. یعنی همان بندگی و آیینه جمال و جلال الهی شدن.
ممکن است برخی راه دیگری را انتخاب نمایند و همه چیز را ابزار حیوانیت و شهوترانی خود کنند.
یعنی انسان به جایی برسد که تمام اسباب رفاه و آسایش برایش فراهم شود و او به جای بندگی، سبوعیت و شهوت را انتخاب کند. در این برهه زمانی، وظیفه رهبران فکری، فقهی، اخلاقی و اعتقادی جامعه است که برای دنیای پس از حضور فعال هوش مصنوعی، برنامه ریزی کرده و جامعه را سمت عبودیت و بندگی ببرند.