یادداشت؛
یادداشت کوتاه/ طرمّاح، طرحی برای حسرت تاریخی
سابقه‌اش درخشان بود و جز یاری فرزند رسول الله از او انتظار نمی‌رفت. راه‌بلد بیابان‌های کوفه بود و طلایه‌دار کاروان امام شد.
به گزارش سراج، نرگس ایرانپور، عضو کانون نویسندگان حوزوی و تحریریه بانو مجتهده امین در یادداشت پژوهشی_تبلیغی خود نوشت: نامش بر طومار ارادتمندان به خاندان پیامبر ثبت شده بود، آوازه ولایت‌مداری و سینه چاکی‌اش در شام و کوفه شهره بود. بارها شمشیر کلامش در حمایت از امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام بر جان معاویه زخم زده و حسرت داشتن یاری چون او را بر دل امویان گذاشته بود.¹ دنباله دلدادگی‌اش او را به منزلگاه «عذیب‌الهجانات» رساند، همان منزلی که لشکر حُر راه را بر امام تنگ کرده بود. به سپاه حسین‌بن علی پیوست. سابقه‌اش درخشان بود و جز یاری فرزند رسول الله از او انتظار نمی‌رفت.² راه‌بلد بیابان‌های کوفه بود و طلایه‌دار کاروان امام شد.³
یک به یک خطرات پیش رو را به امام گفت و راه‌های گریز را هم. کوه‌ها و قبیله‌های امن را خدمت امام معرفی کرد و پیشنهاد نجات داد.⁴
امام فرمود: خداوند تو و قبیله‌ات را جزای خیر دهد. ما و این گروه (اصحاب حر) پیمانی بسته‌ایم که نمی‌توانم از آن باز گردم، معلوم نیست، عاقبت کار ما و آن‌ها به کجا می‌انجامد.⁵
طرمّاح، خطر را در جاده پیش روی امام احساس کرد و غصه آب و نان عیال و فرزند پای رفتنش را لرزاند. شاید که بر لغزشگاه دنیا پایش سست شده باشد. بهانه خرید آذوقه و اموال برای خانواده راه طرماح را از تاریخ عاشوراییان جدا کرد. روزگاری سمت یاری امام برگشت که داغ شهادت کربلاییان بر قلبش نشست⁶
و نامش را در خیل اصحاب حسرت رقم زد.
۱. محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۳۳، ص۲۸۸.
۲. محمدبن‌جریر طبری، تاریخ طبری، ج۴، ص۳۰۶.
۳. محدث قمی، نفس‌المهموم، ص۱۷۶.
۴. محمدباقر مجلسی، زندگانی امام حسین، ج۳، ص۱۰۱.
۵. ابن اثیر، کامل‌التاریخ، ج۴، ص۳۰۷.
۶. قاموس‌الرجال، ج۵، ص۶۰.
